Kloppende muziek, beukende lichamen, vuurpijlen en plezier: marcheren met het Oranje Leger van Nederland

Het is net na 9.00 uur buiten een koffiebar naast het station van Dortmund.

De man naast mij heeft een half opgegeten muffin op zijn bord, een ongeopend pakje sigaretten en een aansteker. Hij vertelt me ​​zijn naam, maar ik versta het verkeerd en schaam me te veel om hem te vragen zichzelf te herhalen. Hij draagt ​​een oranje T-shirt met een zwarte geldriem erover en een oranje korte broek die tot over de knie reikt.

Hij zegt dat hij geen kaartje voor de wedstrijd heeft en niet zal proberen er een te kopen. Hij wacht tot zijn vrienden met de trein arriveren en ze hebben geen kaartjes.

Dus waarom zijn ze daar?

‘Omdat wij dit zijn’, zegt hij. “Mensen zeggen: 'Oh, deze oranje mensen zijn zo gek', maar als je ze allemaal bij elkaar ziet, denkt de wereld aan ons land.”

Een van zijn vrienden draagt ​​een oranje vest. De andere, ooit oranje, is nu vervaagd naar roze. Ze verdwijnen uit het zicht, aan de overkant van de weg, de trap op naar het stadscentrum, richting het grootste spel dat de Nederlanders in lange tijd hebben gespeeld.

Het begon eigenlijk zonder dat iemand het merkte.

Vanaf het ochtendgloren begonnen oranje strepen de stad in te vallen. Eerst een straaltje, dan een beekje, dan een opeenvolging van golven, die door elke straat, plein en steegje beuken.

De Kampstrasse loopt door het hart van Dortmund. Om 10.00 uur zit het onder een nevel terwijl de ochtend gloeit na de fakkel.

Technomuziek dondert door de duisternis en pulseert tussen de lichamen: shirts, pruiken, boa's en zelfs geschilderde maanlaarzen onder de fans, allemaal helder, schitterend oranje. Eén is vermomd als tijger. Iemand anders als leeuw. Er zijn opblaasbare kronen. Vier vrienden zijn verkleed als wortels.

De zon schijnt door de boomstam, glinstert door de bomen en glinstert in het amber van pintglazen. Een ober van een nabijgelegen restaurant snelt naar buiten om een ​​brand op het trottoir te blussen. Een ander wordt in een blik getrapt, zodat hij zijn oranje dampen uitbraakt terwijl hij over de kasseien rolt en klettert.

Op een podium verderop speelt een DJ Link's Rects, het feestlied van Snowbollex uit 2015, dat het meest impopulaire voetballied is geworden en de soundtrack van de links-rechts-choreografie (Nor Links, Nor Rects) die Nederland beroemd maakte. de wereld voor de fanparade op Euro 2024.

Voor de derde keer binnen een uur gespeeld.

Naar links!
Naar rechts!
alweer! (alweer)
Naar links!
Naar rechts!

DORTMUND ploegt! 🧡🤯Er gaat niets boven #Oranje #Maak geschiedenis #Nedeng pic.twitter.com/zCEoEkcLK4

— OnceOrange (@OnceOrange) 10 juli 2024

Hoe luider de muziek, hoe meer mensen er komen. Ze komen uit metro's, treinen en zelfs scooters, voordat ze muren en fonteinen beklimmen en samen zingen in de lucht, vanuit onbekende straten.

Hun halve finale met Engeland duurt over elf uur.

(Seb Stafford-Bloor/Atletisch)

Overal gebeurt iets.

Op straat vliegen plastic voetballen in de lucht over de hoofden van voetgangers en fietsers voor onhandige eerste aanrakingen die spot lokken. In een andere straat, ergens rustig, verven drie mannen het haar van een vriend oranje en spuiten het in dikke, bevroren bosjes.

(Seb Stafford-Bloor/Atletisch)

Er werd nog een vlam ontstoken. Nog een. Er barstte vuurwerk los vanaf het trottoir, dat stuk voor stuk een gejuich uit de menigte trok, terwijl de muziek ons ​​allemaal opzweepte.

Een fan vraagt ​​of ik mijn haar oranje wil spuiten. Niets om te verven, zeg ik triomfantelijk, terwijl ik mijn baseballpet afzet. Hij probeert mijn hoofd te besproeien.

Om 15.00 uur beginnen blote borsten en schouders te gloeien van de hitte en begint de mars naar het stadion zich te vormen. Drummers en dansers jiven ervoor en het schetterende ritme trekt mensen van alle kanten aan.

Reusachtige vlaggen wapperen in de wind boven de kinderen die op de schouders van hun vader worden gedragen. Nederlanders zijn een spektakel. Zij zijn de partij, maar het voetbal zelf; De namen op hun replica-shirts beschrijven hun decadentie uit het verleden en wat ze voor het spel betekenen.

Bergkamp. Gullit. Van Boston. Cruijff.

De straten van Dortmund zijn krap en smal, en er is geen plek om vooruit, achteruit of zijwaarts te gaan. Tienduizenden fans staan ​​schouder aan schouder in lock-step en alles gebeurt als één geheel.

(Seb Stafford-Bloor/Atletisch)

Terwijl ze de stad uit slingeren, leunen de lokale bewoners uit hun raam om te kijken. Terwijl het door de hydra van de Engelse fans waait, compleet met St George's kruisen en pintglazen, reiken de armen naar binnen, worden er knuffels en glimlachen gezongen.

“Er zullen geen sinaasappels zijn in Berlijn!”

De stoet draait rechtsaf, in zuidelijke richting naar het Westfalenstadion, en gaat onder een reuzenrad door dat naast een kathedraaltoren draait. Mensen leunen uit de gondels om een ​​zo goed mogelijk beeld te krijgen.

Iedereen houdt van Nederlanders.

(Seb Stafford-Bloor/Atletisch)

'Waarom dans je niet? Je moet dansen.'

Het meisje tegenover mij kijkt niet om en wacht niet op antwoord, maar springt op en verdwijnt in de menigte.

Naar links!
Naar rechts!
alweer!
Naar links!
Naar rechts!

Wij gaan links, wij gaan rechts. Wij doen het opnieuw. We botsen tegen elkaar en struikelen, en dan gaan we verder, versnellen en marcheren naar het veld terwijl het begint te regenen. Oranje ballonnen worden boven ons hoofd geblazen. Lege bierflesjes kletteren onder de voeten. Mensen hangen aan straatnaamborden en verkeerslichten, en fakkels worden aangestoken, waardoor iedereen opnieuw in rook wordt gehuld terwijl de parade zich een weg baant door een tunnel en vervolgens totdat de grillige hoeken van het Westfalenstadion in zicht komen.

De thuisbasis van Borussia Dortmund ligt op slechts drie kilometer van het stadscentrum. Tegen de tijd dat de fans arriveerden, konden de Nederlanders niet meer verliezen. Een stel trouwt in het bos. Een meisje met oranje wimpers danst in wat een storm blijkt te zijn. Door de regen is de oranje haarverf van een jongen weggelopen, waardoor vlekken op zijn oren zijn ontstaan.

Het is onmogelijk om een ​​team te verslaan met zoveel mensen op de rug.

Ga dieper

De nieuwe pijn van Nederland: het is geen gouden generatie, maar het is een gouden kans

Ze stormden het stadion binnen, het gapende Zuidterras van Dortmund op – de gele (niet vanavond) muur van het Westfalenstadion – en op een dag die niet slecht afliep, lieten ze hun liedjes en steun horen.

niet dat. Een laat doelpunt van Ollie Watkins zal ik doen Nederland uit de competitie slaan. Het was een wedstrijd die ze niet verdienden te verliezen, waarin ze leden onder het fluitsignaal van de scheidsrechter, maar dat was niet het einde van hun dag. Voor het eerst in 13 uur zijn de fans even stil, de schok van Watkins' doelpunt is adembenemend, maar dan is de wedstrijd afgelopen, begint het lawaai zich te roeren en verlaat het Oranjeleger het veld en gaat terug de stad in. Voeg hun kleur toe aan de neon-schemering van Dortmund.

daar wens Oranje mag niet in Berlijn zijn. Berlijn zou er armer van worden.

(Bovenste afbeelding: Hesham Elsherif/Getty Images)